Vor

Síðastliðna tvo mánuði er ég búin að:
- Fara tvisvar til Djörmaní á námskeið og hitta m.a. uppáhalds prófessorinn minn sem ég elska að hata... in jó face skiluru! We do too have crimes in Iceland.
- Fara á opnunina á Iceland on the Edge, Icelandic Airwaves og Pétur Gaut í leikhús with my gay better half svo eitthvað sé nefnt.
- Reka hótel.
- Fá fullt af gestum; takk fyrir komuna alle sammen :o)
- Borða þrjú páskaegg; takk fyrir mig.
- Loka hótelrekstrinum... tímabundið a.m.k.
- Fara til Amsterdam á skíði... or so to speak,
- Borða meira Sushi en allir Japanir til samans innbyrgða á heilu ári,
- Klippa mig... again. When am I gonna learn?
- Týna veskinu mínu tvisvar... og finna það aftur tvisvar.
- Halda tvö fabjúlös partý í my fabjúlös penthouse.
- Djamma til 9.30 um morguninn. And before you ask, no I'm not on drugs...
- Fara næstum á deit með fyrrum vistmanni á geðveikrarhæli. This is what's out there for us single gals.
- Byrja á mastersritgerðinni minni - Halelúja. Amen.

Ævintýrin í lestinni halda líka áfram. S.l. mánudag var ég svolítið sein, verandi mánudagur and all. Jæja, hið daglega ferðalag samanstendur venjulega af; Leuven - Brussel Noord, Brussel Noord - Brussel Schuman. Síðari hlutinn tekur venjulega 5-7 mínútur. Þennan mánudag (dauðans) tók hann hinsvegar 55 mínútur. Afþví lestarstjórinn ákvað að keyra útá flugvöll, stoppa þar í rúmt korter - án þess þó að opna lestina - snúa svo við og stoppa ekki fyrren á Merode. Sem er stoppustöð sem ég vissi ekki að væri til og lestin á ekki að stoppa á. Frelsinu fegnir ruddust allir farþegarnir útúr lestinni. Á sama tíma. Soldið svona einsog þegar beljunum (Belgunum) er hleypt út úr fjósinu (lestinni) á vorin.